ยิ่งคิดมันก็ยิ่งเศร้า ข้าคิดถึงออเจ้า
เฮ้ย จ้อยช่วยเติมอีกแล้ว ก็พี่มันคอเหล้า
คิดถึงเจ้าทุกครั้ง จนแทบจะนอนเฝ้า
เขาลือทั่วพระนคร ไม่รู้ว่าตอนนี้รู้หรือเปล่า
เหตุใดถึงพูดสับสน ทำทุกคนไม่รู้ความ
แต่ไม่อาจหลุดพ้น ความซุกซนได้เหมือนกัน
ทั้งที่ชอบชม้าย ชายตาได้ทั้งวัน
เกลียดแต่รักในใจทำไมออเจ้าถึงรู้ทันน่ะ
ออเจ้าเป็นผู้ใดกัน วาจาพิกลพิการ
เหตุใดไม่เหมือนชาวเรา กริยาท่าทางแบบนั้น
ไม่มีในพระนคร ไม่มีแม่หญิงใดทำ
แต่ถึงกระนั้นจงพูดดังๆ อีกทีให้ข้าได้ฟัง
แปลกจริงเสียนี่กระไร
มิรู้ความ แต่ออเจ้าพูดทำไม
แบบนั้น เขาเรียกอะไร
ที่เจ้ามา บอกข้าทีจะได้หรือไม่
ยิ่งคิดมันก็ยิ่งเศร้า ข้าคิดถึงออเจ้า
เฮ้ย จ้อยช่วยเติมอีกแล้ว ก็พี่มันคอเหล้า
คิดถึงเจ้าทุกครั้ง จนแทบจะนอนเฝ้า
เขาลือทั่วพระนคร ไม่รู้ว่าตอนนี้รู้หรือเปล่า
เหตุใดถึงพูดสับสน ทำทุกคนไม่รู้ความ
แต่ไม่อาจหลุดพ้น ความซุกซนได้เหมือนกัน
ทั้งที่ชอบชม้าย ชายตาได้ทั้งวัน
เกลียดแต่รักในใจทำไมออเจ้าช่างรู้ทันน่ะ
อยากไปที่ใดก็ย่อมได้ รอข้าก่อน
ขอสักห้าบาท ก่อนค่อนบ่าย
จะลงเรือเล่นสาคร สักเพลาชาย
หวังว่าคงไม่พลาดไม่อยากจะคาดคะเนใจ
ประเดี๋ยวจะเลี้ยวจะจอดให้เที่ยวที่วัดไชยฯ
ไม่อยากให้ใครนั้นต้องมาเกี้ยว มามัดใจ
ประดุจดั่งน้ำที่กำลังเชี่ยว ให้มันซัดไป
อยากเอ็ดออเจ้านักเชียว อย่าเที่ยวไปทักใคร
ยิ่งคิดมันก็ยิ่งเศร้า ข้าคิดถึงออเจ้า
เฮ้ย จ้อยช่วยเติมอีกแล้ว ก็พี่มันคอเหล้า
คิดถึงเจ้าทุกครั้ง จนแทบจะนอนเฝ้า
เขาลือทั่วพระนคร ไม่รู้ว่าตอนนี้รู้หรือเปล่า
เหตุใดจึงพูดสับสน ทำทุกคนไม่รู้ความ
แต่ไม่อาจหลุดพ้น ความซุกซนได้เหมือนกัน
ทั้งที่ชอบชม้าย ชายตาได้ทั้งวัน
เกลียดแต่รักในใจทำไมออเจ้าช่างรู้ทันน่ะ
หาเป็นอันควร เช่นนั้นหรือไม่
สายตาของชายในทุกๆ สาย
เห็นจริงว่ามันคงจะมิสมควร
ก็เขานั้นล้วนแต่มิใช่คู่หมาย
หากข้ารักเจ้าจนเท่าชีวิน
จนตราบให้สิ้นฟ้าดินมลาย
ให้เจ้าเรียกข้าคุณพี่ผู้เดียว
ไม่มีวันเหลียวไปยังผู้ใด
ยิ่งคิดมันก็ยิ่งเศร้า ข้าคิดถึงออเจ้า
เฮ้ย จ้อยช่วยเติมอีกแล้ว ก็พี่มันคอเหล้า
คิดถึงเจ้าทุกครั้ง จนแทบจะนอนเฝ้า
เขาลือทั่วพระนคร ไม่รู้ว่าตอนนี้รู้หรือเปล่า
เหตุใดจึงพูดสับสน ทำทุกคนไม่รู้ความ
แต่ไม่อาจหลุดพ้น ความซุกซนได้เหมือนกัน
ทั้งที่ชอบชม้าย ชายตาได้ทั้งวัน
เกลียดแต่รักในใจทำไมออเจ้าช่างรู้ทันน่ะ